|
Αρχαία Μνημεία της Αίγινας.
Αρχιτεκτονική - Μνημεία Καποδιστριακής Περιόδου της Αίγινας .
Αρχιτεκτονική - Μνημεία Καποδιστριακής Περιόδου της Αίγινας
ΜΝΗΜΕΙΑ-ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ
Τα νησιά του Αργοσαρωνικού εκ των οποίων το μεγαλύτερο είναι η Αίγινα , βρίσκονται σε μια κλειστή θάλασσα, που στη νότια πλευρά της συναντά το Αιγαίο. Συνομιλούν δε, με τους πολιτισμούς των ακτών που τα περικλείουν δηλαδή την Αθήνα και την Πελοπόννησο (Μυκήνες, Επίδαυρος) Έτσι το τοπίο και τα κτίσματα στην Αίγινα και τα άλλα νησιά του Αργοσαρωνικού παρουσιάζουν πολλά κοινά, όπως ο κοινός ιστορικός κόσμος τους, η ελιά, το κρασί το σιτάρι, τα βοσκοτόπια ,οι ψαρότοποι, τα ξύλινα στέγαστρα, οι πέτρινες μάντρες, τα προϊστορικά ειδώλια, οι φωτοσκιάσεις στις πέτρινες πολλαπλές πτυχώσεις, οι χριστιανικές επιγραφές, τα πήλινα σκεύη. Οι διαφορές τους έγκειται κυρίως στις διαφορετικές γεωμορφολογικές συνθήκες. Κύριο χαρακτηριστικό της Αίγινας είναι η πολύ μακρά ιστορία της που αρχίζει από την 3η χιλιετία π.χ. συνεχίζεται στους προϊστορικούς , κλασικούς, ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους. Ποιο κάτω λοιπόν θα παρουσιάσουμε μνημεία αρχιτεκτονικής από όλες τις περιόδους, στα οποία γίνονται φανερές οι επιρροές από τα άλλα γειτονικά μέρη :Αθήνα Πελοπόννησο Κυκλάδες Κρήτη καθώς και η σοβαρή οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΙΓΙΝΑ Η πόλη της Αίγινας υπάρχει από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Τον 10ο αιώνα καταστράφηκε, όπως και μεγάλο μέρος του νησιού, από Σαρακηνούς πειρατές και οι κάτοικοι ανεζήτησαν καταφύγιο στο εσωτερικό του νησιού. Τότε κτίζεται η νέα πρωτεύουσα η Παλιαχώρα που το 17ο –18ο αιώνα καταστρέφεται από πειρατικές επιδρομές. ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΙΓΙΝΑ –ΠΑΛΑΙΟΧΩΡΑ Παλαιοχώρα ονομάζεται η περιοχή του απόκρημνου λόφου, κοντά στον Μοναστήρι της Αγίας Τριάδας (Άγιος Νεκτάριος), ο οποίος είναι σπαρμένος με ξωκλήσια και ερείπια βυζαντινής πόλης. Η τοποθεσία είναι επίσης γνωστή σαν "Νησιώτικος Μυστράς ". Οι αρχαιολόγοι τοποθετούν στην ίδια θέση την αρχαία πόλη της Αίγινας, Οίη ή Οία όπου λάτρευαν τους αρχαίου θεούς και κυρίως ξόανα-ξύλινα αγάλματα της Δήμητρας και της Περσεφόνης .Αυτό γίνεται φανερό από πλήθος αρχαίων επιγραφών κατάσπαρτες στο χώρο ή εντοιχισμένες σε εκκλησίες ,καθώς και μεγάλος αριθμός αρχαίων αρχιτεκτονικών μελών, τα οποία όσα δεν ήταν ενσωματωμένα στις εκκλησίες έχουν μεταφερθεί σε άλλα ασφαλή σημεία, όπως το αρχαιολογικό μουσείο της Αίγινας Εκεί εγκαταστάθηκαν οι Αιγινήτες, περί το 896 μ.Χ., για να αποφύγουν τις επιδρομές των Σαρακηνών κουρσάρων και παρέμειναν ως το 1800 μ.Χ., οπότε και επέστρεψαν στην περιοχή του λιμανιού, όπου είναι σήμερα η πόλη της Αίγινας. Τα σπίτια της μεσαιωνικής αυτής πόλης κάλυπταν όλη την ΝΔ πλαγιά του λόφου και ανέβαιναν αμφιθεατρικά ως την κορυφή. Οι κάτοικοι ασχολούνταν με το εμπόριο και την ναυτιλία και καλλιεργούσαν τα μικρά κτήματα και περιβόλια γύρω από την περιοχή της πόλης. Κατά τη διάρκεια της κατοίκησής της η Παλαιοχώρα δεν κατάφερε πάντα να αποφύγει την καταστροφή. Από τον 9ο- 12ο αιώνα είναι ελάχιστες οι μαρτυρίες για την Αίγινα αλλά είναι γνωστό ότι μαστιζόταν έντονα από την πειρατεία και η ιστορία της είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις περιόδους κατοχής από τους Φράγκους, τους Ενετούς και της Οθωμανούς. Το 1537 κατελήφθη από τον Βαρβαρόσα όπου λεηλάτησε τις περισσότερες εκκλησίες και γιαυτό ελάχιστες από τις υπάρχουσες, έχουν διασωθεί ελάχιστες χρονολογούνται πριν από τα μέσα του 15ου αιώνα .Από αυτή τη χρονολογία και πέρα εναλλάσσονταν οι κατακτητές Βενετοί και Οθωμανοί μέχρι τον 18ο αιώνα που είχε μείνει ένα μισοερειπωμένο χωριό αποτελούμενο από 300-400 σπίτια, σύμφωνα με πηγές Ευρωπαίων περιηγητών. Όταν οι κάτοικοι, τελικά, εγκατέλειψαν την Παλαιοχώρα και κατέβηκαν στην σημερινή πόλη της Αίγινας, τα σπίτια ερήμωσαν και σταδιακά κατέρρευσαν. Απέμειναν περίπου 38 εκκλησίες, οι περισσότερες διακοσμημένες με τοιχογραφίες διαφόρων εποχών, από τον 13ο έως τον 18ο αιώνα. Στην είσοδο της Παλιαχώρας βρίσκεται η εκκλησία του Σταυρού που γιορτάζεται στις 14 Σεπτεμβρίου, καθώς και το Πάσχα που εορτάζεται στο περίβολο του ναού η αναβίωση του εθίμου του χορού της Λαμπρής . Αριστερά και πιο ψηλά, είναι η Βασιλική του Αγίου Γεωργίου του Καθολικού. η οποία αργότερα ονομάστηκε Παναγία η Φορίτισσα και αποτελούσε την κεντρική πλατεία της Παλιαχώρας. Συνεχίζοντας συναντάμε το Καθεδρικό ναό του της Επισκοπής -Αγίου Διονυσίου ( Επίσκοπου του νησιού από το 1576 μέχρι το 1579) μια θολωτή Βασιλική, η οποία έχει χτιστεί μέσα στον βράχο) Ο Άγιος ζούσε σε ένα κελί δίπλα στο ναό που σώζεται μέχρι σήμερα. Από το κελί του Αγίου Διονυσίου, ένα μονοπάτι οδηγεί γύρω στο λόφο, όπου βρίσκεται το Μοναστήρι της Αγίας Κυριακής όπου ήταν το κέντρο της Παλαιοχώρας, από τον 17ο αιώνα και μέχρι το 1830.Η Αγία Κυριακή είναι μια διπλή Βασιλική, με θαυμάσιες τοιχογραφίες. Κάτω στο μονοπάτι από την Αγία Κυριακή είναι η σταυροειδής εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου με ένα μπλε καμπαναριό,η Βασιλική των Αγίων Αναργύρων,η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου , το εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου η εκκλησία της Μεταμόρφωσης, της οποίας σώζεται όλη η τοιχογραφία του ιερού. Στην κορυφή του λόφου της Παλαιοχώρας είναι χτισμένο από τούς Βενετούς, το 1654, και το Κάστρο. Τα τείχη του περιέκλειαν 6 δεξαμενές, 60 σπίτια και δύο μεγάλες εκκλησίες ενωμένες του Αγ. Δημητρίου και του Αγ. Γεωργίου του Κάστρου, η μία για τους Λατινόρρυθμους και μία για τους Ελληνόρρυθμους καθολικούς. Σήμερα σώζονται στο σύνολό τους 38 εκκλησίες οι οποίες |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)